„დედაჩემი გაჩერდა, გზის პირას ჩამოჯდა და მოთქმა დაიწყო, ცრემლებად დაიღვარა. მე ვკითხე, რატომ ტირი-მეთქი. მიპასუხა: ეს მანქანები ჩვენი ხალხის, ჩვენ შორს წასაყვანად მოვიდაო“.
როცა ღამით ჯარისკაცებმა მათ კარზეც დააკანუნეს და გამოუცხადეს, ბარგი შეკარით, ხვალ მიდიხართო, ჯაბრაილოვა მიხვდა, რომ დედის ნათქვამი საშინელი რეალობა იყო. იმავე ღამით სოფელში ყველა კარზე დააკაკუნეს და მთელ სოფელს უბრძანეს აყრილიყვნენ. ასე, თანდათანობით, არა მხოლოდ ზანდაკიდან, არამედ ჩეჩენ-ინგუშეთის ყველა სოფლიდან და საქართველოს ქისტებით დასახლებული ადგილებიდან ხალხი გაასახლეს. ვაინახები - ძველად ქართულად დურძუკებად წოდებული ხალხები -საბჭოთა ხელისუფლების მიმართ ლოიალურობით ვერ დაიკვეხნიდნენ. მართალია, მათი დიდი ნაწილი საბჭოთა არმიაში ირიცხებოდა და, როგორც საბჭოთა კავშირში ამბობდნენ, სამამულო ომში იყო ჩართული, მაინც ფართოდ იყო გავრცელებული მათი მხრიდან დეზერტირობა, საბჭოთა ხელისუფლების სამხედრო სამსახურისთვის თავის არიდება.
წყარო: რადიო თავისუფლება
No comments:
Post a Comment