წარმოიდგინე, მოდელი ხარ და უცებ უამრავ ავადმყოფს უყურებ" - თამთა შედანია კარიერასა და კრიზისულ პერიოდზე

მო­დელ­მა თამ­თა შე­და­ნი­ამ სა­კუ­თარ შე­მო­სა­ვალს გემო მცი­რე ასაკ­ში­ვე გა­უ­გო: 14 წლის გო­გო­ნა სო­ლი­დურ ჰო­ნო­რა­რებს იღებ­და, რი­თიც უცხო­ეთ­შიც კომ­ფორ­ტუ­ლად ცხოვ­რობ­და და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ოჯახ­საც არ­ჩენ­და... მო­დელს ცხოვ­რე­ბა­ში სირ­თუ­ლე­ე­ბიც შეჰ­ქმნია. მო­დე­ლო­ბა ერ­თა­დერ­თი საქ­მე არ ყო­ფი­ლა, რი­თიც თამ­თა შე­და­ნია თავს ირ­ჩენ­და...

👉  კვალიფიციური მომზადება - ყველა საგანი ერთ სივრცეში

- სა­მო­დე­ლო კა­რი­ე­რა 14 წლი­სამ და­ვი­წყე - კონ­ტრაქ­ტით საფ­რან­გეთ­ში გა­ვემ­გზავ­რე. შემ­დეგ საფ­რან­გე­თის სა­ა­გენ­ტომ მსოფ­ლი­ოს წამ­ყვან სა­ა­გენ­ტო­ებ­ში გა­მიშ­ვა - 3-4-თვი­ა­ნი კონ­ტრაქ­ტე­ბით ნა­ხე­ვა­რი მსოფ­ლიო მო­ვი­ა­რე. არ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ რო­მე­ლი­მე ქვე­ყა­ნა­ში სა­კუ­თა­რი ხარ­ჯე­ბი ვერ და­მე­ფა­რა. ალ­ბათ, იმ პე­რი­ოდ­ში, სა­მო­დე­ლო ბა­ზარ­ზე მომ­გე­ბი­ა­ნი გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და. ჩემი კა­რი­ე­რა წარ­მა­ტე­ბით გან­ვი­თარ­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში 1 კვი­რით ჩა­მოვ­დი­ო­დი, შემ­დეგ ისევ სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი. ჰონ­კონ­გში არ­სე­ბულ სა­ა­გენ­ტოს ძა­ლი­ან მოვ­წონ­დი და გა­დავ­წყვი­ტე, ყო­ველ 3 თვე­ში ერთხელ სა­მუ­შაო ლო­კა­ცია აღარ შე­მეც­ვა­ლა. მუ­შა­ო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ჰონ­კონ­გში ბრი­ტა­ნულ აკა­დე­მი­ა­ში ვსწავ­ლობ­დი. 20 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დი. მა­შინ ია კიწ­მა­რიშ­ვილ­მა "მის სა­ქარ­თვე­ლოს" კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა და დავ­თან­ხმდი - სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩემი კა­რი­ე­რა აქე­დან და­ი­წყო.

🙏 საქართველოს საპატრიარქო

2012 წელს "მის სამ­ყა­რო­ზე" გა­ვემ­გზავ­რე... სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნი­სას, როცა სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­კურ­სე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბო­დი, 1 წელი სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის სა­მი­ნის­ტრო­ში, ღვი­ნის ეროვ­ნულ სა­ა­გენ­ტო­ში ვმუ­შა­ობ­დი (უცხო­ეთ­ში პი­ა­რის შემ­სწავ­ლე­ლი კურ­სე­ბი გა­ვი­ა­რე). შემ­დეგ ამ სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მო­ვე­დი, რად­გან "მის სამ­ყა­რო­ზე" გამ­გზავ­რე­ბა მო­მიხ­და. კონ­კურ­სზე დიდ წარ­მა­ტე­ბას ვერ მი­ვაღ­წიე - მხო­ლოდ "ტოპ მო­დე­ლის" ტი­ტუ­ლი "ავი­ღე". ჩემი აზ­რით, სხვა ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ალ­ბათ, ათე­ულ­ში მოხ­ვედ­რის შან­სი მექ­ნე­ბო­და. 2013 წელს "მის სა­ქარ­თვე­ლოს" კონ­კურ­სი არ ჩა­ტა­რე­ბუ­ლა, ამი­ტომ "მი­სო­ბა" 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­მიხ­და და "მის მსოფ­ლი­ო­ზე" გა­ვემ­გზავ­რე. იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი. წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ტაიმ-აუტი ავი­ღე - ბავ­შვზე ვზრუ­ნავ­დი. მია წლის და 3 თვის იყო, როცა უკვე შე­მეძ­ლო დე­დის­თვის ან ოჯა­ხის სხვა წევ­რის­თვის და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში, ია კიწ­მა­რიშ­ვილ­თან კონ­ტრაქ­ტის ვადა დას­რულ­და და და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მო­დე­ლი გავ­ხდი. უცხო­ე­თის სა­ა­გენ­ტო­ებ­თან ძვე­ლი კონ­ტაქ­ტე­ბი აღ­ვად­გი­ნე და 3-4 თვით გამ­გზავ­რე­ბა და­ვი­წყე. ისე მოხ­და, რომ ოჯა­ხი და­მენგრა - მარ­ტო­ხე­ლა დედა ვი­ყა­ვი. შვი­ლი­სა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა თა­ვად მი­წევ­და. ყო­ველ სამ თვე­ში ერთხელ მი­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი შან­ხა­ი­ში, ჰონ­კონ­გში, ამე­რი­კა­ში, დავ­დი­ო­დი იტა­ლი­ა­ში "ფე­შენ ვიკ­ზე"...როცა მივ­ხვდი, ბავ­შვი უკვე აა­ნა­ლი­ზებ­და, რომ დედა მის გვერ­დით არ იყო და ვე­ნატ­რე­ბო­დი, სა­მო­დე­ლო კა­რი­ე­რა ვე­ღარ გა­ვაგ­რძე­ლე - შვილს დიდი ხნით ვე­ღარ ვტო­ვებ­დი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­რჩი და მუ­შა­ო­ბა ერთ-ერთ კლი­ნი­კა­ში და­ვი­წყე (მიმ­ღებ­ში და პი­ა­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ორ­მაგ სამ­სა­ხურს დავ­თან­ხმდი, რომ მეტი შე­მო­სა­ვა­ლი მქო­ნო­და). აქ მო­დის სფე­რო ისე­თი გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი არ არის, რომ მხო­ლოდ მო­დე­ლო­ბით დავ­კავ­დე. თვე­ში 2-3 გა­და­ღე­ბა მაქვს, მაგ­რამ მხო­ლოდ ამ საქ­მეს ვერ და­ვეყ­რდნო­ბი... კლი­ნი­კი­დან წა­მოს­ვლის შემ­დეგ, 3-თვი­ა­ნი პრო­ექ­ტით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი.

💢 კავკასიის საერთაშორისო უნივერსიტეტი.

არ შე­მიძ­ლია მუ­შა­ო­ბა იქ, 

სა­დაც დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ჩა­კე­ტილ სივ­რცე­ში, კომ­პი­უ­ტერ­თან უნდა ვიჯ­დე. ამი­ტომ სულ ისე­თი სამ­სა­ხუ­რის მო­ძებ­ნას ვცდი­ლობ, რომ თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძნო. უცხო­ეთ­ში Beauty Make Up-ის კურ­სე­ბიც გა­ვი­ა­რე, რად­გან ხატ­ვა მე­ხერ­ხე­ბა. ვი­ზა­ჟის­ტის პრო­ფე­სი­ას არ ვი­ყე­ნებ­დი - მხო­ლოდ თა­ვად თუ გა­ვი­კე­თებ­დი მა­კი­აჟს ან ახ­ლობ­ლებს და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი. რაკი ისე­თი სი­ტუ­ა­ცია შე­მექ­მნა, რომ უცხო­ეთ­ში ვე­ღარ მივ­დი­ო­დი, გა­დავ­წყვი­ტე, ხალ­ხის­თვის სა­კუ­თა­რი თავი ფრთხი­ლად გა­მეც­ნო, რო­გორც ვი­ზა­ჟისტს. ამ სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბის "სტარ­ტა­პი" ერთ-ერთ სა­ლონ­ში ავი­ღე. შემ­დეგ ეს­პა­ნურ­მა ბრენდმა სა­ქარ­თვე­ლო­ში პი­რა­დი ვი­ზა­ჟის­ტო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა და ახლა ამ საქ­მით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, თან ვცდი­ლობ, რა­ღაც ახა­ლი გა­ვა­კე­თო. გეგ­მებს ვა­ყა­ლი­ბებ, რომ მო­მა­ვალ­ში შე­მო­სავ­ლის ახა­ლი წყა­რო მქონ­დეს. რო­დე­საც 14 წლი­სას სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი გაქვს (აქ 100-200 ლარ­ზე არაა სა­უ­ბა­რი - სა­ზღვარ­გა­რეთ კომ­ფორ­ტუ­ლად ვცხოვ­რობ­დი და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ოჯახს ვარ­ჩენ­დი), ამას ეჩ­ვე­ვი და მო­ტი­ვა­ცი­ას გი­ჩენს. თან, მარ­ტო­ხე­ლა დედა ვარ და სულ აქ­ტი­უ­რი მუ­შა­ო­ბა მი­წევს.მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის მიღ­წე­ვის შემ­დეგ, ოდეს­მე კრი­ზი­სუ­ლი პე­რი­ო­დი გქო­ნია?

- კი. იმ პე­რი­ოდს გა­ვიხ­სე­ნებ, რო­დე­საც მია გა­ვა­ჩი­ნე. გარ­კვე­უ­ლი დრო მჭირ­დე­ბო­და, რომ ისევ ფორ­მა­ში ჩავ­მდგა­რი­ყა­ვი და მო­მავ­ლის გეგ­მე­ბი და­მე­სა­ხა. რა თქმა უნდა, ისეთ ფორ­მა­ში ვი­ყა­ვი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­და­ღე­ბებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მე­ღო, მაგ­რამ აქ თითო გა­და­ღე­ბა­ზე 100-200 ლარ­ზეა სა­უ­ბა­რი, ეს კი ბავ­შვის აღ­საზ­რდე­ლად, ოჯა­ხის სარ­ჩე­ნად საკ­მა­რი­სი არ არის. ამი­ტომ ის პე­რი­ო­დი ცუ­დად მახ­სენ­დე­ბა. გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ჩემი ყო­ფი­ლი ქმრის ოჯა­ხი­დან არა­ნა­ი­რი ფი­ნან­სუ­რი დახ­მა­რე­ბა არ მი­მი­ღია, ამი­ტომ ორ­მა­გად დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და­მე­კის­რა. ახ­ლობ­ლე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი მხარ­ში ამო­მიდ­გნენ, რომ ის პე­რი­ო­დი გა­და­მე­გო­რე­ბი­ნა. ღვთის წყა­ლო­ბით, ახლა ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის და ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში ისე­თი სირ­თუ­ლე არ არ­სე­ბობს, რო­მელ­საც ბედ­ნი­ე­რი წუ­თე­ბი არ მოჰ­ყვე­ბა, ამი­ტომ ასეთ პრობ­ლე­მებს დიდ ტრა­გე­დი­ად არ აღ­ვიქ­ვამ. არ ვფიქ­რობ, რომ ფული ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. სწო­რედ ეს მეხ­მა­რე­ბა, რომ სულ მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი, კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვიყო.

მუ­შა­ო­ბის და­სა­წყე­ბად "სი­ვის" გაგ­ზავ­ნა დაგ­ჭირ­ვე­ბია?

- რო­გორ არა! ძა­ლი­ან კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს: სხვა ადა­მი­ა­ნი ჩემ შე­სა­ხებ რას ფიქ­რობს, სი­ტყვე­ბის მიღ­მა რა გან­ზრახ­ვა აქვს, კარ­გად ვხვდე­ბი. ამი­ტომ რო­დე­საც გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მივ­დი­ო­დი, სულ ვგრძნობ­დი: იქ მუ­შა­ო­ბა რომ და­მე­წყო, სამ­სა­ხურ­ში დის­კომ­ფორ­ტი შე­მექ­მნე­ბო­და (კონ­კრე­ტულ მი­ზე­ზებს არ და­ვა­სა­ხე­ლებ). ამი­ტომ ზოგ­ჯერ "სი­ვის" გაგ­ზავ­ნას და ინ­ტერ­ვი­უს უი­მე­დოდ ჩა­უვ­ლია. "სი­ვის" აღარ­სად ვგზავ­ნი. ვცდი­ლობ, თა­ვად მო­ვი­ფიქ­რო, რა გა­ვა­კე­თო. როცა სხვის დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა­ში მუ­შა­ობ, რა­ღა­ცე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა მა­ინც გი­წევს, ამი­ტომ და­მო­უ­კი­დებ­ლად მუ­შა­ო­ბა მირ­ჩევ­ნია..

ambebi.ge